Η μουσική έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους πολιτισμούς παγκοσμίως:την επανάληψη. Την επανάληψη, οι ψυχολόγοι την αποκαλούν επίδραση της απλής εκθέσεως. Οι άνθρωποι τείνουν να τους αρέσουν πράγματα, στα οποία έχουν εκτεθεί ξανά. Ακόμα και μουσική που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα αρεστή, μετά από συνεχόμενες επαναλήψεις της, σταδιακά θα κουνήσουμε ή θα χτυπάμε τα δάχτυλα στον ρυθμό. Αυτό λειτουργεί σε όλες τις μορφές (όπως τις διαφημίσεις) και όχι μόνο στη μουσική.
Ύστερα από πειράματα, οι ψυχολόγοι συμπέραναν πως τα τραγούδια που τα είχαν επεξεργαστεί, με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν επαναλήψεις, οι άνθρωπο τα χαρακτήρισαν ως πιο ενδιαφέροντα και πιο πιθανά να έχουν γραφτεί από ένα συνθέτη. Έτσι λοιπόν, η επανάληψη συνδέει κάθε κομμάτι της μουσικής, με το επόμενο που ακολουθεί. Ήδη από τις πρώτες νότες που ακούει κάποιος, φαντάζεται τι θα ακολουθήσει, καθώς το μυαλό τραγουδά ασυνείδητα.
Ο λόγος που συμβαίνει, είναι ότι η επανάληψη, μας προσκαλεί στη μουσική ως φανταστικούς συμμετέχοντες, παρά ως παθητικούς ακροατές. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της επανάληψης οι ακροατές στρέφουν την προσοχή τους κάθε φορά, σε διαφορετικές πτυχές του ήχου (π.χ. την πρώτη φορά θα προσέξουμε τη μελωδία και την επαναλαμβανόμενη φορά θα στρέψουμε την προσοχή μας στον τόνο της κιθάρας κτλ). Αυτό ονομάζεται σημασιολογικός κορεσμός.
Η επανάληψη αναδεικνύει ένα είδος προσανατολισμού στον ήχο, που θεωρούμε ευδιάκριτα μουσικό, όταν ακούμε τον ήχο και φανταζόμαστε τη νότα που θα ακολουθήσει. Αυτός ο τρόπος ακρόασης συνδέεται με την ευαισθησία των μουσικών κομματιών, όπου κομμάτια της μουσικής εντυπώνονται στη μνήμη μας και επαναλαμβάνονται συνεχώς.
